مگه نمی بینی خدا قحطی رسیده گندم؟
خودت که می شنفی بابا  سر و  صدای  مردم

دنیا دیگه عوض شده مثل گذشته ها نیست

                       دیگه بجز خود خودت کسی به فکر ما نیست

زندگی یا هر چی که بود برای ما تمومه

                          طاقت ما تموم شده ، حلاله یا حرومه

بنده ی  بی پناه تو  جز تو کی یارش میشه؟

    مگه بجز تو هم کسی پشت و پناهش میشه ؟
یه راهی یه عنایتی خودت یه چاره ای کن
  این تو  و این  ویرونه ها ،خودت اشاره ای کن


به فرّ  و شوکتت خدا  ظالمو سر به زیر کن    

به حق برکتت خدا گرسنه ها   رو سیر کن

شعر از : محمد حسین داودی

نقش ماهیست که برآب روان می بینم      چهره گنگ تو از یاد نهان می بینم

 چشم دربند دل و سینه ی پرفریادم             عاقبت خنجر پولاد  زبان می بینم

دردعشقی که رخ سرخ مرا زردنمود     آن بهاری که نکو نیست،خزان می بینم

جای جولان غزل نیست برایت بااین      شورشومی که درین دورزمان می بینم

هر چه آنجا غزلت آن و فلان می خوانی

من هم اینجا  همه را چون وچنان می بینم

امشب ای شورشب من       واژه هایت سر بگـیرم

آتشت پرکرده دفتر را       دفتری دیگر بگــــیرم

می کشی آتش جهــــانم      می کنی نفرین زمانم

کردی ام پا تا به سرآتش      تا بسـوزم پر بگــــیرم

همزمان با نعـــــره ی تو        نعره ای ازجان برآرم

آنقدر فریـــاد خواهم کرد        تا ازاین غم بر بگیرم

سوزی ای شب درد گیری خون شوی در من بمیری

بشکنی در قلب در بندم همدمی بهتر بگیرم

مانده این نفرت به سینه       پرشدم از درد و کینه

چون تورا دیگر نمی بینم        مصــــــرع آخر بگیرم

شعر ازمحمدحسین داودی

از دفتر خرابه شب (محمد حسین داودی /شبزده)

سربازها   هزاران نفر   پوتین ها  هزاران جفت

باتون ها  هزاران عدد    دسبندها  هزاران زوج

ده متر هم طناب               و دیگر هیچ ، جز

جز یک نام زشت                از بیداد و ظلم

جز تهمتی به قلم             یا دروغی بزرگ

جزخیانتی به همه         بگو و دیگر همه

 شعر از : محمدحسین داودی

ای تمام خاطرات تازه را مدیون تو

ای هجاهای تمام واژه ها مجنون تو

ای خروش ابرهای تیره ای باران

وحشی ترین شعر از تمام دفتر ای آهوی سرگردان

ای طلوع تازه ای فرخنده یار من

موجز ترین موج غزل فصل بهار من

ای تمام واژه ها همراه تو

وحشی ترین شعر از تمام دفترم در راه تو

در راه تو

شعر از محمدحسین داودی

دوباره جنگ و دوباره صدای آتش و جنگ

دوباره بازی مرگ است و جای آتش و جنگ

سیاه مانده زمان و تباه گشته زمین

و جنگلی که تبر شد برای آتش و جنگ

ولی هنوز تو با واژه ها غزل بکش و

ترا چه کار به چون و چرای آتش و جنگ؟

و دست آخر از آن طنز های پر مهرت

پر از شمیم غزل کن فضای آتش و جنگ

شعر از : محمد حسین داودی

تمام   درد  زمین  یادگار خستگی  من
هجوم سرد زمان موسم شکستگی من

سراب  تلخ جنون  ابتدای بی کسی  تو
حصا ر زرد  خزان  اوج  دلگسستگی  من

تمام  خشم زمین جرم دل نبستگی  تو
تمام  درد  زمان  مزد د لشکستگی من

چنان گرفته تب درد هر کرانه این شهر
که درد و ظلمت وغم کرده نیست هستگی من

حضور توست دراین کشتی جنون زده شب
که گشته شعرشب من به گل نشستگی من

نشسته  ظلمت  محض تودر یگانگی غم
که گشته ظلمت وغم همدم دودستگی من

ببین چه پست وسبک گشته آسمان به سرٍٍٍما
که سهم تیر وکمان شد زدام رستگی من

رسیده موسم تسلیم و انتهای صداقت
کنون رسیده معما به دست بستگی من

بی گناهی واژه ای نایاب  و در زندان شده

خشم و  وحشت مهره ای همواره در میدان شده

هیچ کس باور نکرد این جهل تمییز گناه

رستگاری واژه ای همواره بد عنوان شده

این چه ترس تلخ شعر است و چه بهت و اضطراب

این چه درد است عشق با دیوانگان همسان شده

ظلم نیکی شد به خصم و کفر تیغی سوی دوست

درد چون عادت به خواب و خصم چون مهمان شده

دفتر سرخم مبین مرده چنین بی پای و سر

روز دیگر را ببین گویی سراپا جان شده

شعرها از : محمدحسین داودی

بیزارم از مصالحه با دزدان       مستضعف وغلام اگر باشم

آزاده ام مبارز پردردم              حتی اگربه تیغ بگیرندم

هرگز اسیر سایه نمی گردم         درظلمت تمام اگرباشم

رنجور جهل مردم محرومم      افسون می نکرده زمین گیرم

درجنگ باجهالت انسانم        شمشیردرنیام اگرباشم

با مردم گرسنه خروشیدم     تا ریشه کن کنم ستم دشمن

خواب ازدوچشم شب بزدایم من    بد نام شهرشام اگر باشم

من حیدرم مبارز انسانم            انسان خفته برکفن آهن

درجهدنان وسفره ی یک نسلم    بی یار و بی سلام اگر باشم

گر بر ردای کهنه ی این مسکین       بنشسته گرد وخاک پریشانی

دستار نان به دست که بسپارم            مدهوش انتقام اگر باشم

ای نسل سرد آهن و دژخیمان      من فزت خوانده خسته ی یک دردم

زخمم شریک اشک یتیمان شد             محتاج شیرخام اگرباشم

خشمم گریبان می درد  نخوت چه سودا می کند
صبرم دمادم می برد   کشتار پروا می کند

دستم چو مجنون خشن  تیغ قلم را می کشد
شعرم قلندرمی شود امشب چه غوغا می کند

ناگه زبانم می برد     چشمم سیاهی میرود
شعرم به خاک افتاده  و      نفرین دنیا میکند

شهر من و خون جگر   شعر من و ببریده سر
اهریمن پولادپر     خندان تماشا می کند

آرام چون اسرار من    همپایه با پندار من
این شهر بی آزار من دردش هویدا می کند

شهرم غریب وبی رمق زهرجنون سرمیکشد
شعرم هراسان خفته و تکرار فردا می کند

 شعر از:  محمد حسین داودی

از بیشه زار کولی روحم عبور کن

با یونجه های دم زده از لابه لای دست

با آفتاب داغ خیالی که می شود

هر روز از ترانه تر و بوی تازه مست

در گرمگاه سینه این بیشه بوی توست

مثل شمیم بوسه ای از کوه دوردست

مثل نوازشی به تن خسته می دمد

مثل ترنمی که بر اندیشه ها نشست

یا چون تلاطمی است در اعماق دفترم

موج تغزلی است که در شیشه ها شکست

از بابت تداوم شبواژه بسته ام

با قامت رسای صدای تو داربست

یک رو ز هم زسوز حضور تو می زنم

آتش به برگ های خزان پیشه هر چه هست

شعر هااز : محمد حسین داودی

اقراء ای شاعر این مکتب  برهان قلم از غزل بی جان

به کفن مبرد قلم حسرت  هرکس که کشد نفس از طغیان

نرسد روزی علقی آید از باور خود قلمی ساید

درسرسودای جهان زاید آنگه مکنی عجب از انسان

ان الانسان لیطغی  به گاه قدرت و استغنا

نهفته نعره ی انسان ها را  ثروت به ستم قدرت به بیان

قلمی برا ی مردم مسکین  قلمی دریده جامه ی تمکین

قلمی کشیده خنجر خونین   به نبرد جاودانه ی عصیان

انسان نماد ربک الاکرم          طغیان نماد ما لم یعلم

و غزل نماد تحقیر قلم      وکفن به رنگ سوره ی رحمن

ان الانسان لیطغی                 به گاه قدرت و استغنا

نهفته نعره ی انسانها را

ثروت به ستم قدرت به بیان

شعر از محمد حسین داودی

آسمان سربی ، هوا دود است

چشم های من مه آلودست؟ شاید

صبح ما صادق نمانده است .

روز بی خورشید گشته آه شاید محو و نابود است.

سروهای کوچه در انبوه سرب ودود گم گشتند

هیچ کس درشهر پیدا نیست .

آه کابوس است کابوس است کابوس است

کوچه ام شهرم دیارم دوده اندود است.

خشم صحرا بوده یا نفرین جنگل؟

یا خدا احسان خود از ما زدودست ؟

ای زمین ای گاهوار راحت انسان

باد و خاکت را بشوراندی برای ما؟

آب را از ما جدا کردی و آتش را؟

آری آتش .

نخوتم در بهت کوچه ، آتشی برپای بنمودست

من چه میدانم؟

من چه میگویم؟چه می رانم؟

این پلیدی کار آتش نیست

این پلیدی از غبار خفته ی یک شهر خاموش است

آه کابوس است کابوس است کابوس است

قم . تیرماه ۱۳۸۸ شبزده(محمدحسین داودی)

چرا بوی اسپند را دوست دارم؟
که خاک است خوانش و همواره پاک است

و پرمیشود بیشه از بویش اما
هلاک است این بیشه دیگر هلاک است

از ایجاز و ارزانی اش در شگفتم
نه برگی برای دریدن نه خاری

از اعجاز او در بیابان بگویم
نه گنجی نهان دارد از خود نه باری

که یک نکته در ویژگی های آن نیست
درون و برون هر چه باشد همین است

و این است یک راز پیدای هستی
هر آزاده ای ریشه اش در زمین است

زمین گاهوار بهار و زمستان
همیشه فرو مانده در زندگانیست

زمین مادر مانده تنهای انسان
همیشه به لب ناله ی جاودانیست

غزل بند تلخم ، تَر از اشک و غم گشت
چقدر آخرین بند را دوست دارم

و این سازه ام تازه با بوی نم گشت
چقدر آه اسفند را دوست دارم

شعر از : محمد حسین داودی

اگرآنروز شعرم را نمی خواندی

اگر آنروز شعرم را رها از هرچه در دنیا نمی خواندی

اگر آنروز سوی خود مرا تنها نمی خواندی

اگر آنروز اگرهای مرا اما نمی خواندی

اگر آنروز چشم و گوش شعر کولی ام را وا نمی کردی

اگر آنروز پشت دفتر سرخ مرا امضا نمی کردی

اگر نیرنگ شومت را زمن حاشا نمی کردی

اگر هرگز دروغت را میان شعرهایم جا نمی کردی

بدان دیگر وفادارت نمی مانم

بدان دیگر برایت هیچ شعری را نمی خوانم

بدان دیگر دو واج از شعرهایم را از آن تو نمی دانم

بدان دیگر برای شعر بارانم پشیمانم پشیمانم

برو خوش باش  

برو با آن غزل سازان نو خوش باش

برو نیما برو افسانه شو خوش باش 

برو سختی برای ماست تو خوش باش

اگر دیگر .. اگر آنجا .. اگر در خانه دیگر

اگر هم دیگر از هم هیچ همچون مردم بیگانه دیگر

اگرهم خواستی در واژه های شاعر ویرانه دیگر

برو از ما خدا حافظ . بگو دیوانه دیگر

شعر از : محمدحسین داودی

قفس . برای من بند بسته ات . تنگ است

نفس به شاعر تنها نشسته ات تنگ است

زمین . بدون تو همواره تیره و تار است

زمان برای طلوع خجسته ات تنگ است

چه می کنی ؟ به چه دل بسته ای ترانه ی من؟

غزل ز قافیه های شکسته ات تنگ است

بیا دوباره پی واژه کوچه را بدویم

دلم برای نفس های خسته ات تنگ است

تو در سکوتی و بغض زمانه در دل توست

دلی به خنده ی از گریه رسته ات تنگ است

تو یک تنی و هزاران قبیله پاپی تو

جهان برای تو و دار و دسته ات تنگ است

شعر از : محمد حسین داودی

بنگر بر این سرای جنون

از شعر شب کفن بافته ام           یک روز هم کفن غرق خون

می شود تا به جوهر انسان

رنگ هر کران زشتی دوران

پنهان شود از قلمی که به آن           زنجیر هوس نگشته مفتون

باور شان نشد ایزد کریم

هنر به قلم آورده به زمین

"وانک لعلی خلق عظیم"        آری "فستبصر و یبصرون"

کاری از : محمد حسین داودی

با پول هايت مي تواني           درگير بازي هات باشي
هم مي تواني غم بسازي     هم مي تواني شاد باشي


با پولهايت مي تواني                  در بند مشتي رنگ باشي
عاشق شوي معشوق گردي         شاعر شوي فرهاد باشي


هر دشمني را مي تواني          با پولهايت دوست سازي
هر بنده اي را مي تواني              با خنده اي آزاد باشي


تو مي تواني قلب ها را              تو مي تواني واژه ها را
قاضي و شاکي را خدا را             آقا شوي استاد باشي


روح مرا اما اما                         با پولهاي بي شمارت
هر گز نخواهي يافت هرگز         بندم کشي صياد باشي
 

به تل برآی و ببین جسم بی سرم زینب

بیا که گشته زمین خون پیکرم زینب

تو ای تو وارث مظلوم رحمت العالم

تو ای تو بنت محمد پیمبرم زینب

قسم به فرق پر از خون حیدر کرار

که فزت خوانده ام ای یار حیدرم زینب

ببین شکسته چنین پهلوی مرا دشمن

بیا بیا تو پرستار مادرم زینب

به ناله های حسن یاور غریب پدر

تو ای نشسته کنار برادرم زینب

بیا که لشگری از بغض و کینه های فدک

به خون کشیده مرا ای تو خواهرم زینب

تمام گریه ی هفت آسمان برای تو شد

ولی چه سود پس از ذبح اصغرم زینب

جیرجیرک بس کن این آواز تکراری را

بس کن این افسون هشیاری را

نعره ی آهن

نعره ی انسان

قصه ی فریاد بی پایان

غصه ی نان ، غصه ی صدها هزاران چیزدیگر

غصه ی فردا برای شبنشینان کافیست

چشمهای مردمم آکنده از نقاشی است.

گوشه ای تنها زچشم خلق پنهان گشته ای ازچه؟

قصه می خوانی برای که؟

کیست گوش خود سپارد تا تو بنشینی بخوانی قصه هایت را

قصه ی یک رنج بیگاری

قصه ی یک رنج بیگاری را

جیرجیرک کودکان خوابند

مردمم خستند

شرم کن کم کن صدایت را

جیرجیرک شبپرستان با تو رقصیدند ، بد کردند؟

مطرب صدها هزاران سال بیداری

ساز ناکوکت صدایش گنگ است

خیز و بشکن سازعیاری را

ازچه می رقصی میاور خفت و خواری

جیرجیرک مشکن این اکرام اجباری را

جیرجیرک راحتم بگذار ازجانم چه می خواهی؟

ناله کم کن می نویسم

جیرجیرک می نویسم شعر بیداری را

می نویسم شعر بیداری را

شعر از : محمد حسین داودی

خرچنگ سنگ سینه ی سگ پیکر

امشب هوای رقص عیان دارد

چون های و هوی باده و زلف یار 

با هوی و های  شعر جوان دارد

خرچنگ سخت  عنصر  بد مسلک

یک واژه ی سیاه کف آلود است

از گریه های شبزدگان امشب

    یک آستین غزل به میان دارد

سیلاب های وحشی نسل سرد

او  را به شهر حادثه آوردند

باکی ندارد از نک چنگگ ها

آنکس که زخمهای چنان دارد

از آبی زلال نمی خواند

دلداده بر نوای لجنزاری

هرگز برای چشمه نمی رقصد

او کینه ها از آب روان دارد

دلتنگ بند و مردم در بندست

خیلی دلش هوای قفس کرده

انگار یوسفی به قفس باشد

رویاگری که شعر زمان دارد

شاید کمی عجیب ولی دیگر

  از هیچ کس گلایه نخواهد کرد

او با شما به شبکده می رقصد

  اما دوچشم دل نگران دارد

شعر از : محمد حسین داودی